ವರ್ಷದ ಕೊನೆಯ ದಿನ

 ಈ ವರ್ಷ,

ನಾನು ದಿನವೂ ವ್ಯಾಯಾಮ- ಯೋಗ ಮಾಡಿದ್ದೇನೆ.

ಖರೀದಿಸಿದ ಎಲ್ಲಾ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಓದಿದ್ದೇನೆ.

`ಸ್ನೂಜ್ ಬಟನ್` ಒತ್ತುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿದ್ದೇನೆ.

ನಾನು ಟಿಕ್‌ಟಾಕ್ ಸ್ಕ್ರೋಲ್ ಮಾಡುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ.

ಇನ್ಸ್-ಟಾ, ಫೇಸ್-ಬುಕ್ ತ್ಯಜಿಸಿದ್ದೇನೆ.

ಎಲ್ಲ ವಾಟ್ಸ್-ಆಪ್ ಗುಂಪುಗಳನ್ನು ತೊರೆದಿದ್ದೇನೆ.

ನಾನು ಪ್ರತಿದಿನ ಧ್ಯಾನ ಮಾಡಿದ್ದೇನೆ.

ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಅವರಿರುವಂತೇ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ.

ನಾನು ನನ್ನನ್ನು ಕೂಡ  ಕ್ಷಮಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ.

ನನ್ನ ಬಹುಪಾಲು ಸಾಲಗಳನ್ನು ತೀರಿಸಿದ್ದೇನೆ.

ಖರ್ಚು ಮಾಡಿದ್ದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಉಳಿಸಿದ್ದೇನೆ.

ನನ್ನ ಆಸೆ-ಅಗತ್ಯಗಳನ್ನು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ.

ನನ್ನ ಸಂಗಾತಿಯ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕಿವಿಯಿಟ್ಟು ಕೇಳಿದ್ದೇನೆ.

ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಉಪದೇಶ ಮಾಡುವುದನ್ನು ಬಂದ್ ಮಾಡಿದ್ದೇನೆ.

ನನ್ನ ತಂದೆ ತಾಯಿಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಸಮಯ ನೀಡಿದ್ದೇನೆ.

ಯಾರೂ ನೋಡುತ್ತಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಹಾಗೆ ಕುಣಿದಿದ್ದೇನೆ.

ಹಾಲಿಡೇಗಳಲ್ಲಿ ಫೋಟೋ ತೆಗೆಯುವುದನ್ನು ಕೈಬಿಟ್ಟು

ಪ್ಲಾನ್ ಮಾಡದೇ ಅಲೆದಾಡಿದ್ದೇನೆ.

ನಾನು ಟಿವಿ ಸುದ್ದಿ-ಚರ್ಚೆ ನೋಡುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿದ್ದೇನೆ.

ನೆಟ್‌ಫ್ಲಿಕ್ಸ್ ಬಿಂಜ್-ವಾಚ್ ಮಾಡುವುಕ್ಕೆ ಬೈ ಹೇಳಿದ್ದೇನೆ.

ಲೈವ್ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಮತ್ತು ಫುಟ್‌ಬಾಲ್ ಬದುಕಿಗೆ ಬ್ರೇಕ್ ಹಾಕಿದ್ದೇನೆ.

ಈ ವರ್ಷದ ಕೊನೆಯ ದಿನದಂದು 

ಹೀಗೆಲ್ಲ ಬರೆಯುವುದು ನನ್ನಾಸೆಯಾಗಿತ್ತು.

ಆದರೆ ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದನ್ನೂ ನಾನು ಪೂರೈಸಲಿಲ್ಲ,

ಏಕೆಂದರೆ,

ಕಳೆದ ವರ್ಷವೂ ಹಾಗೇ ಆಗಿತ್ತು,

ಅದರ ಹಿಂದಿನ ವರ್ಷದಂತೆಯೇ,

ಅದರ ಹಿಂದಿನ ವರ್ಷದಂತೆಯೇ!

(ಈ ಕವನ ಕಳೆದ ವರ್ಷದ ಕಾಪಿ ಅಂಡ್ ಪೇಸ್ಟ್!)

ಅನ್ನೋ ಜನರು

 `ನಿನಗೆ ಹೇಗೆ ಬೇಕೋ ಹಾಗೆ ನಗು, 

ಆದರೆ ಗಂಡಸರ ಮುಂದೆ ಅಷ್ಟು ಜೋರಾಗಿ ನಗಬೇಡ. 

ನಿನಗೇನು ಬೇಕೋ ಹಾಕಿಕೊ, 

ಆದರೆ ಸ್ಕರ್ಟನ್ನು ಮೊಣಕಾಲ ಕೆಳಗೆ ಹಾಕಿಕೊ, 

ಎದೆಯ ಸೀಳು ಮತ್ತು ಹೊಕ್ಕುಳ ಕಾಣದಂಥ ಟಾಪ್ ಹಾಕಿಕೊ,` 

ಎಂದ ಅಮ್ಮನ ಮಾತಿಗೆ ಸುಮ್ಮನೆ ನಕ್ಕೆ. 

ಪೇಪರ್ ಓದುತ್ತ ಕೂತ ಅಪ್ಪ ಸಮ್ಮತಿಸುತ್ತಿದ್ದ.

`ನಿನ್ನ ಗಂಡ ಏನೂ ಅನ್ನುವುದಿಲ್ಲವೇನೇ?

ಎಂದು ಮತ್ತೆ ಕೇಳಿದಳು.

`ಮಕ್ಕಳನ್ನೂ ಸಲಹಬಲ್ಲೆ,

ಮನೆಯನ್ನೂ ನಡೆಸಬಲ್ಲೆ,

ವಾಹನವನ್ನೂ ಓಡಿಸಬಲ್ಲೆ,

ಆಫೀಸನ್ನೂ ನಡೆಸಬಲ್ಲೆ,

ಮಣಭಾರದ ಸೀರೆಯುಟ್ಟು 

ಕಲ್ಯಾಣಮಂಟಪದಲ್ಲಿ 

ದಿನವಿಡೀ ಓಡಾಡಬಲ್ಲೆ,

ಹೈಹೀಲ್ಸ್ ಹಾಕಿಕೊಂಡು 

ಕ್ಲಬ್ಬಿನಲ್ಲಿ ಪಾರ್ಟಿಯಲ್ಲಿ 

ರಾತ್ರಿಯಿಡೀ ಕುಣಿಯಬಲ್ಲೆ.

ಅನ್ನೋ ಜನರು ಅನ್ನಲಿ ಬಿಡಿ, ಅಮ್ಮ,

ಎಲ್ಲರ ಮಾತು ಕೇಳುವಂತೆ

ನಿನ್ನ ಮಾತನ್ನೂ 

ನನ್ನ ಗಂಡನ ಮಾತನ್ನೂ 

ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ  

(ನನ್ನ ಗಂಡ ನಿನ್ನಂತೆ ನೇರ ಹೇಳುವುದಿಲ್ಲ, ಅಷ್ಟೇ)