ಕೊಲೆ

 

ನಾನು. ನನ್ನ ಗಂಡ. ನನ್ನ ಮಗ. 

ನಾಕನೇ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಆಗಮನ.

ಹೆಣ್ಣು. ಮೊದಲ ಭೇಟಿಯಲ್ಲೇ ಮಾತಿನ ಮಿಂಚಲ್ಲೇ

ನನ್ನ ಗೆಳತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಗೊತ್ತಾಗಿ ಹೋಗಿತ್ತು

ಆದರೂ ನೋಡೇ ಬಿಡೋಣ ಎಂದು

ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದಿರುವ ಹಾಗಿದ್ದೆ

ಬೇಕು ಬೇಕೆಂದು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಮನೆಗೆ ಬಂದಳು

ನನ್ನ ಜೊತೆ ಹರಟೆ ಹೊಡೆಯುವ ನೆವ

ಮಧ್ಯಂತರದಲ್ಲಿ ಚಿತ್ತ ಪೂರ್ತಿ ಅಸ್ವಸ್ತ

ಬಚ್ಚಲುಮನೆಯಲ್ಲಿ ಚಿಲಕ ಹಾಕಿ

ತಂಪು ಟೈಲುಗಳ ಸಾಂತ್ವನ

ಬೆಳಗಿನ ನಾಕಕ್ಕೇ ಎದ್ದು

ಮಂಜು ಸವಿಯುವ ನೆಪ ಮಾಡಿ

ನನ್ನೊಡನೆ ಮಾತಿಗಿಳಿದೆ

ನೊಂದ ಹೆಣ್ಣು ಇನ್ನೇನು ಮಾಡಬಲ್ಲಳು

ಶಬ್ದಗಳಲ್ಲಿ ಕವನ ಹುಡುಕುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟು

ಏಳು ಗಂಟೆಗೆ ಮನೆಗೆ ಮರಳಿದೆ

ಬೆಡ್ಡಿನಲ್ಲಿ ಆರು ವರುಷದ ಮಗ ಮಲಗಿದ್ದ ನಿರುಮ್ಮಳ

ಅವನ ಪಕ್ಕ ಏನೂ ಆಗದೇ ಇರುವ ತರಹ ಗೊರಕೆ ಹೊಡೆಯುತ್ತಿರುವ ಗಂಡ

ಕೊಲೆಯಾಗುವುದು

ಕೊಲೆಮಾಡುವುದು

ಎರಡೂ ಒಂದೇ!

ನಾಯಿಯೂ ಅಜ್ಜಿಯೂ

 

ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ನಾಯಿ  

ಅಂಗಳದಲ್ಲಿ  
ಬಿಸಿಲನ್ನು ಕಾಯಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ

ನೆರಳಿನ ಜೊತೆ ಜಗಳವಾಡುತ್ತ

ಕಿವಿ ಕೆರೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತ 

ಮುಚ್ಚಿದ ಗೇಟಿನವರೆಗೂ ಓಡುತ್ತ

ಮತ್ತೆ ತಲಬಾಗಿಲವರೆಗೂ ತೇಗುತ್ತ

ನಾಲಗೆಯಿಂದ ಮೈಯನ್ನೆಲ್ಲ ನೆಕ್ಕಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ

ಆಗಾಗ  ಆಕಳಿಸಿತ್ತ, ಮೈಮುರಿಯುತ್ತ, ಮೈಕೊಡವುತ್ತ

ಇರಲು

ಆಚೆ ಓಣಿಯ ಬೀದಿನಾಯೊಂದು

ನಮ್ಮ ಮನೆ ಮುಂದಿನ ರಸ್ತೆಯಲಿ

ವಯ್ಯಾರದಲ್ಲಿ ಬರುತ್ತಿರುವ
ವಾಸನೆ ಮೂಗಿಗೆ

ಬಡಿದದ್ದೇ

ಈ ನಮ್ಮ ನಾಯಿ

ತಲೆಯೆತ್ತಿ 

ಕಿವಿ ನಿಮಿರಿಸಿ 

ಬಾಲ ನಿಗುರಿಸಿ

ಗೇಟಿನವರೆಗೂ ಧಡಪಡಿಸಿ 

ಇಸ್ಟಗಲ ಬಾಯಿ ತೆರೆದು
ಬೊಗಳಿದ್ದೇ ಬೊಗಳಿದ್ದು

ಆದರೆ ಆ ನಾಯಿ 

ಈ ನಮ್ಮ ನಾಯಿಯನ್ನು 

ನೋಡೇ ಇಲ್ಲ ಎನ್ನುವಂತೆ
ತನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ತಾನು

ಕ್ಯಾರೇ ಎನ್ನದೇ 

ಆರಾಮವಾಗಿ ನಮ್ಮ ಓಣಿಯನ್ನು

ದಾಟಿ ಹೊರಟುಹೋಯಿತು

ಆ ನಾಯಿ ಕಣ್ಣಿಂದ ದೂರಾಗುವವರೆಗೂ

ಬೊಗಳಿದ ನಮ್ಮ ನಾಯಿ 

ಮರಳಿ 

ನೆರಳಲ್ಲಿ ಕಾಲು ಚಾಚಿ
ಎಲ್ಲಂದರಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಮೈಯ
ನೆಕ್ಕತೊಡಗಿತು 

ಇದೆಲ್ಲ ನಡೆಯುತ್ತಲೇ ಇಲ್ಲ
ಅಥವಾ ನಡೆದರೂ ಏನಂತೆ
ಎನ್ನುವ ದಿವ್ಯ ನಿರ್ಲಿಪ್ತತೆಯಲ್ಲಿ
ಅಂಗಳದಲ್ಲೇ ಕುಳಿತಿದ್ದ ನನ್ನ ಅಜ್ಜಿ 
ಹೂಬತ್ತಿ ಗೆಜ್ಜೆವಸ್ತ್ರ ಬಸಿಯುತ್ತ
ದಾಸರ ಪದ ಒಟಗುಟ್ಟುತ್ತಿದ್ದಳು,

'ಬಂದದ್ದೆಲ್ಲ ಬರಲಿ
ಗೋವಿಂದನ ದಯವೊಂದಿರಲಿ’